De zomer van ’96. Those were the best days of my life? Ik word bijna zestien in juli dat jaar. De laatste schooldag is afgelopen. Weg van de vier muren van een klaslokaal. Ik neem afscheid van mijn vaak dromerige blik die verlangt naar dat wat zich achter het raam van de klas afspeelt. Ik mag naar buiten. Eindelijk vrij. Zes weken lang.

De zomer begint aan het water van de Schatberg in Sevenum. Op mijn bagagedrager geen bruine boekentas, maar zwemspullen, de Hitkrant, een zak chips en een gekoelde fles cola in aluminiumfolie gewikkeld. We fietsen met vriendinnen langs de Midden Peelweg. Die rit maken we op een fiets, aangedreven op eigen spierkracht. We zijn vanaf die middag vrij. We hebben geen WiFi, alleen elkaar… Veel gebeurt er niet. Ik lig maar wat op een handdoek met vettige zonnebrand op mijn lijf, het zand dat kriebelt tussen mijn tenen. Getver. We steken ons stiekeme sigaretje op met uitzicht op een glinsterende zon die schittert op het natuurbad. Uit mijn draagbare radio hoor ik You Learn van Alanis Morissette. Ze schreeuwt en het is warm. “Swallow it down, what a jagged little pill”

Deze week was ik er weer. Even. In 1996. Ik rijd in de auto over de Midden Peelweg, onderweg naar gitaarles. Het album Jagged Little Pill van Alanis uit de speakers. De warme zuchtjes wind door het open raam naar binnen. Ik was terug op de Schatberg. Het enige verschil wat ik voelde, was het temperatuurverschil. Alanis schreeuwt namelijk nog steeds, maar ze voelt een stuk warmer. Dat wel.
Even later hoor ik een nieuwslezer op de radio praten over hoe we ons moeten wapenen tegen de hitte. Ik krijg de indruk van hem dat deze hitte ‘gewoon het weer is’. Mensen hier praten ook graag over het weer. Op de hoek van de straat, tijdens barbecues of aan de keukentafel. Minder vaak zijn er gesprekken over de klimaatverandering en wat we daar aan zouden kunnen doen.

Afgelopen week ontmoette ik na een lange tijd degene die achter me zit op de foto bij de Schatberg. Ze kijkt recht in de camera. Ze was er dus ook bij, in 1996. Zij was een soort van Alanis Morissette. Dat weet ik nog wel. Veel vrijer dan ik en ze durfde meer dan dat ik toen deed. Toen nog wel. You Live, You Learn. Ik weet het nog. Op vrije middagen als ik met haar afsprak, gingen we soms naar een afgelegen, wat verlaten paardenverblijf. Daar nam ik mijn draagbare cassettedeck mee naartoe. Op de muziek van Dirty Dancing verzonnen we onze eigen choreografie. Op zo’n moment bestonden alleen wij met z’n twee. We lachten veel en zelfspot was ons niet vreemd. We konden het destijds en nu goed met elkaar vinden. Waar dat aan ligt? We praten. En nooit alleen maar gewoon over het weer.

De zomer van ‘96.
Those were just days of my life.
“You Live You Learn”