Op een maandagmorgen op weg naar het dorpshuis van Tienray. Mijn gitaar op de achterbank en mijn dochter naast me die nog een schoolopdracht voor Burgerschap moest uitvoeren. Het is net voor de zomervakantie, dus veel tijd was er niet om nog iets anders te bedenken. “Ga maar met mij mee”, zei ik. “Dan kan je een ochtend vrijwilligerswerk doen bij een ontmoeting tussen dorpsouderen en een groep 8 van de basisschool. Truus, de vrouw die me gevraagd heeft om te zingen, wil je graag begeleiden.”

Die ochtend is er, naast mij, een man uitgenodigd als gast. Zijn naam is Tom en heeft een visuele beperking. Daarover geeft hij een lezing. Ik ga met mijn gitaar op schoot zitten aan zijn tafel. We raken al snel aan de praat. Tom en ik. “Blowin’ in the Wind” vind ik zo mooi”, vertelt hij. “Kan je dat spelen op gitaar?”
Ik speel het in G. Tom en ik kennen elkaar 5 minuten en zingen Bob Dylan.
De ouderen knikken instemmend. Zij kennen het wel. De dorpsjeugd in het MFC klit wat bij elkaar, kennen geen Bob en hardop zingen is raar.
Tom start zijn lezing en legt uit hoe het is om een visuele beperking te hebben. Hij gaat als een razende tekeer op een braille-typemachine, showt verschillende taststokken en beantwoordt elke vraag met een glimlach.
Wanneer een vrouw terloops de opmerking maakt dat ze zich enorm ‘rijk’ voelt dat ze gelukkig haar hele leven kan zien, wordt het een moment stil in het zaaltje. Hoewel ze het niet zo bedoelde, bespeurde ik bij mezelf een lichte verbazing door deze opmerking. Daarna dacht ik. “Ach, niet alle mensen die kunnen kijken, kunnen ook zien…”

Het is 12.00u. Wij als gasten krijgen nog een kop soep. Samen zitten we aan tafel en eten heerlijke tomatensoep, de balletjes handmatig gedraaid. Het simpelweg eten van een kop soep doet Tom met veel aandacht en rust. We praten nog samen over muziek en zijn skills als trombonist.
Mijn dochter zit links van me en wil nog iets vragen. Ze vraagt zich af wat erger is. Blind worden terwijl je weet wat je allemaal kan zien, of nooit iets hebben kunnen zien?
Ik snap wat ze bedoelt. Toch dwalen mijn gedachten af. Ik denk meer in de figuurlijke van ‘iets kunnen zien’.
Misschien ‘ziet’ Tom wel meer, dan menig ander die 100 procent zicht heeft. Hoe zou het zijn als mensen gewoon eens even stil zouden zijn, de ogen dicht zouden maken en verder kijken dan wat ze denken te zien… Niet alles wat je ziet is waar, toch?

Nu dan… om op de vraag van mijn dochter terug te komen.
Is het erg om nooit meer te zien wat je ooit zag ?
Is weten wat je mist erg ?

The answer my friend,
Het Waait in de Wind.

Tenminste, als je het kan zien.