De dag begint stil. Ik kijk door het raam. Een strakke, blauwe lucht. Alles in mijn achtertuin staat in bloei. Bijna hangen er rijpe trossen druiven aan de struik. De bramenstruik langs de schutting staat op springen. Bijtjes trekken van bloem naar bloem. Mijn appelboompje hangt scheef door het gewicht van de appels. Mijn tuin. Ik probeer hem goed te verzorgen en waar het lukt een fijne plek te laten zijn voor wat er leeft.
Ik drink mijn koffie. Een klein vogeltje houdt me gezelschap. Scrollend op mijn telefoon lees ik de tekst: ‘If you spend your time chasing butterflies, they’ll fly away. But if you spend your time making a beautiful garden, the butterflies will come.’ Er komen vaker zulke spreuken voorbij op facebook. Ik weet het niet. Het zal wel aan het zogenaamde algoritme van mijn leven liggen.

Ik denk aan vandaag. Deze middag zing ik bij Muziek in de Tuinen. We boffen met de prachtige locatie, de Kasteeltuinen in Arcen. Met ‘we’ bedoel ik mijn vriend, de pianist en ik. ‘Mijn vriend, de pianist’ is tevens de titel van een lied waaraan we werken. Een dichter uit Venlo schreef de tekst, eveneens een vriend van de pianist die de muziek componeerde. Vandaag nodigt de plek aan het water uit om de muziek voor een eerste keer te spelen voor publiek. Ik kijk naar een romantisch tafereel. De fontein in het midden van het water spuit meters hoog. Een ooievaarsjong en een klein koolwitje komen soms op bezoek. Even verderop lijkt het zacht te regenen, maar het blijken waterjuffers te zijn die zich bewegen op de waterspiegel.

Mensen liggen lui in de zon, in houten tuinstoelen. De wereld buiten het park bestaat nauwelijks. Behalve op het moment dat ik een jongen rommel in het water zie gooien. Ik sta niet in de positie om er iets van te zeggen. Op dat moment moet ik alle aandacht geven aan het lied ‘Lente aan Zee’. Een erotisch geschreven gedicht van de dichter uit Venlo. De sfeer is daarom alles behalve geschikt om voor waterjuffer Marion te spelen. Ik zie dat de moeder de jongen stevig bij zijn armen pakt. Ze maakt hem op een indringende manier duidelijk dat zijn daad niet helpend is voor de natuur. Zou zij ook spreuken lezen op facebook?
Ik zing verder, Lente aan Zee: ‘Langs de glooiing van mijn duinen, drong je binnen in mijn huid, in de bloesems van mijn tuinen, woei je langzaam in me uit.’ De dichter en ik bespraken al eerder onze meningen over de tekst. We laten het aan de ontvanger om er zelf betekenis aan te geven. Daar aan de waterkant worden liefdevolle blikken uitgewisseld. Dat is mooi.

Ik denk op die plek terug aan de spreuk van vanochtend. Make a beautiful garden and the butterflies will come. Bij het zingen van het lied ‘Lente aan Zee’ krijg ik in ieder geval het gevoel dat er prachtige vlinders vliegen in mijn buik. Stille Vlinders, dat dan weer wel.